Voor de vierde keer in één maand word ik benaderd door een dame die haar sporen heeft verdiend en die als bijkomstigheid haar vijftigste verjaardag ook achter zich heeft. In alle gevallen zijn de C.V.’s indrukwekkend. Veel verantwoordelijkheid gedragen zoals het opzetten van een succesvol bedrijfsonderdeel in het buitenland, nieuwe markten veroverd, beladen klussen zoals een fusieproces tot een geslaagd einde gebracht enz., enz. Zij weten allemaal dat ze veel kunnen. Zij weten allemaal alleen niet waar zij hun capaciteiten kunnen inzetten.
De één is na een dienstverband van bijna 30 jaar schijnbaar achteloos over de houdbaarheidsdatum verklaard. Een ander heeft het veld moeten ruimen omdat haar baas toch liever nauwer samenwerkte met een smakelijker en veel jongere vrouwelijke collega. De derde had net een iets te scherp profiel om in de geformeerde, nieuwe setting rimpelloos mee te draaien. De vierde had het optimale bereikt wat binnen haar geledingen haalbaar was en wilde haar vervolg niet downhill uitzitten. Kortom de aanvliegroute van hun huidige rust varieerde.
Toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat er hier meer speelt dan de persoonlijke gegevens. Waar mannen langer meedraaien als éminence grise binnen hun sector, lijkt die eretitel voor veel vrouwen geen opgeld te doen. Zeker, ze waren en zijn er wel. Els Borst was tot op hoge leeftijd invloedrijk en belangrijk. Neelie Kroes wordt niet in uitgegumde staat achter de geraniums geparkeerd en Anne Will Blankers heeft honderden keren Wilhelmina gespeeld.
Mooi, leve de rijpe rolmodellen!
Maar voor het gros der vrouwen lijken er andere standaarden te gelden. Het lijkt of met het vorderen der jaren en het daaraan klevende verval, de hersencapaciteit ook wordt aangemerkt als zijnde aan krimp onderhevig. Ook de grap van een man die als nieuwbakken grootvader schertsend opmerkte dat hij “nu wel met oma naar bed moest”, gaat volstrekt voorbij aan het feit dat vrouwen “van een zekere leeftijd” vaak tien keer vitaler over de keien gaan dan hun mannelijke echtgenoten. Nee, het fysieke lijkt onoverkomelijk eenzijdig nadelig.
Wanneer ik speculeer over oorzaken dan kom ik niet verder dan de historisch ingebakken vrees voor dominante moeders die menigeen wellicht parten speelt. Dit gekoppeld aan strenge juffen in het basisonderwijs die wellicht nog natrillen in het onderbewuste. Maar of het doornemen van deze nawerkingen in het heden soelaas biedt wordt voorlopig nog niet duidelijk. Zeker blijft het nu nog vervelend voor “mijn dames”.
Zij maken zich geen zorgen over inkomen of dagbesteding. Maar toch knaagt het gebrek aan maatschappelijke relevantie. Zoveel wijzer geworden onderweg, zoveel bagage op verschillende fronten en toch voortijdig gemarginaliseerd. Frustrerend en onnodig. En wat een maatschappelijk verlies. Misschien is het tijd voor een tegenoffensief.
Wat te denken van het toekennen aan voorrang aan oudere dames als er een opdracht te vergeven is. Of denken over het oprichten van een “bessen in business-collectief”.
Ik doe mee.
Foto credits
Photo 1 by LinkedIn Sales Navigator on Unsplash
Photo 2 by Alex Harvey 🤙🏻 on Unsplash
